Linggo, June 28

Hindi na sana ako mag oopen ng netbook ko, plano ko talaga matulog ng maaga ngayong gabi. Gusto ko pa nga sanang manuod ng Kapuso Anniversary Celebration, pero sabi ko ‘wag na lang kasi nga baka antukin ako sa office bukas. Lunes pa naman. At isa pa, madami akong dapat tapusin, bawal topakin sa office. Last week, mejo wala na ako sa mood pagpasok ng Martes pa lang. Pinilit kong ‘wag masyado mag paapekto kasi nga dami akong kailangang tapusin, kaso “it got me”. At pakiramdam ko, hanggang ngayong weekend dala ko pa din sya. Kahit nga nung Friday na nanunuod kami ng transformers, iniisip ko pa din. Pumapasok sya sa isip ko habang pinapanuod kong makipaglaban si Optimus Prime para ipagtanggol si Sam. Pambihira ang epekto sa akin ano? Hehe.. di ko nga din maintindihan eh kung bakit ganun na lang. Siguro kasi nagsama-sama na sya, nag patong-patong na. Anyway, ang plano kong matulog ng maaga, obviously eh indi ko natupad. Paano naman, yung kapitbahay naming, may party. Sabi ng kasambahay naming bininyagan daw ang apo. May videoke sila. At sa buong maghapon, mahigit 10 beses ko na ata narinig kinanta yung My Love Will See You Through ni Marco Sison. Okay lang sana kung iba-ibang tao ang kumakanta, kaso mo… iisang boses lang ang nadidinig kong kumakanta nung kantang yun!!! Hallerrrr! Di ko alam kung nagpapractice sya sa amateur contest. At ngayon-ngayon lang, bago ako mag netbook, kumanta ulit sya. Patawarin! Kaya naman, sabi ko, magsusulat na lang ako, kaysa tumunganga ako sa madilim kong kwarto at pakinggan yung kanta ni Marco Sison.

Madami din kasi akong gustong isulat at ishare sa blog ko. Kaso di ko alam kung anung uunahin ko. Saka yung iba, alanganin akong ikwento. Masyadong personal. Nahihiya ako, hehe.. meron pa din ako nun kahit kunti.

Simulan ko sa mga random thoughts ko –

Nung Sabado, habang nanunuod akong Eat Bulaga, anu kaya lumapit ako kay Allan K; humingi ako ng break. Kasi nakakatawa naman ako eh. Nakakatawa daw ako kahit indi ako nagpapatawa. Yun ang sabi ng officemates ko. Minsan nga seryoso ako pero tinatawanan nila ako. Labo noh. Hehehe… Naisip ko lang na sabihin kay Allan K, “pwede mo ba akong i-guest sa Klown? Kunwari iinterview-hin mo ako. Sasagot lang ako ng normal.” Kasi sa office, normal ako sumagot at magsalita pero tinatawanan nila ako. Labo talaga noh. Naisip ko tuloy, baka akala ko normal ako.ngiiiii…. sabi ko na nga ba di ako normal. Hays…

Tapos naisip kong bumili ng almonds. Kaso wala sa palengke. Sosyal kasing mani yun eh. Kaya naman, wait ako ng sweldo para makatakbo sa supermarket at bibili ako ng almonds.

May interview ako dapat nung Saturday. Kaso masama pakiramdam ko, kay nagtext ako at nagparesched. Pumayag naman. Nag aapply kasi ako ng part time job eh. Kailangang rumaket. Kulang ang kinikita. Pansin nyo, kailangan ko pang mag antay ng sweldo para lang makabili ng almonds… pathetic anu. Well, ganyan talaga ang mga hamak na empleyado lamang. Di ako kagaya ng iba na kumikita ng trentamil sa isang buwan tapos wala namang ginawa kung di mag internet, mag merienda minu-minuto at magkunwaring busy sila. Mas pathetic ‘ata yung ganun.
Nanuod lang ako ng TV maghapon. Kapag ang palabas ay yung mga tourist spots sa Pinas at sa ibang bansa, nililipat ko. Nalulungkot lang ako eh. Frustrated traveler ako. Huhuhu… at isa pa, it brings back memories… and more frustrations.

Kaninang tanghali gusto ko ng Maling.. yung luncheon meat. Nakaamoy ako nung niluluto sa tapat na tindahan… sabi ko amoy Maling…sabi ng Nanay ko baliw daw ako, di daw Maling yung niluluto, turon! Magkasing amoy ba ang Maling at turon? Ewan ko ba!? Labo ng ilong ko noh? Hehehe…

Uy, tumahimik na ang kapit bahay namin. Sleep na nga ako. Tama na muna sa mga crazy thoughts ko. Dami pa yan. Yung iba kasi iisipin ko pa kung i-share ko senyo.

Babush! Habang tahimik na ang kapit bahay namin.

Nakuh! Di pa pala!!!! O syet! Namili lang yata ng kanta. Monaliza na ang kinakanta nya, Syet.

Pero babay na ako. Nyt!

Maskara at Kalasag

Sa sobrang pagod, di na nya namalayan panu sya nakatulog. Bigla na lang syang napabalikwas, sinilip ang oras, alas singko ng umaga. Maaga pa. Pwede pang mag inin sa kama. Habang tinatantya ang sarili kung babangon na ba o babalik sa pag tulog, namutawi ang panalangin sa isipan nya. Nagpasalamat sa panibagong araw at pag asa na ibinigay ulit sa kanya ng Panginoon. Pinagpasalamat din ang pamilya at humiling na naway parating patnubayan at ilayo sa kapahamakan. Naalala nya ang taong pinakatatangi at pinakamamahal. Ilang sandali syang natigilan, sinubukang pigilan ang pagdaloy ng mga alala ng nakaraan. Pagkatapos nun, binulong sa Maykapal, "hangad ko ang kaligayahan nya". Pinilit nyang matulog ulit, kaya lang ang matinding emosyon na dulot ng alaala ng nakaraan ay ganap ng nilamon ang antok nya.

Nagdesisyon syang maghanda na para sa pagpasok sa opisina. Alam nya sa sarili nya na ang araw na ito ay magiging mahaba. Ang hangin sa paligid nya ay may dalang kalungkutan. Kailangan nyang labanan yun, kung gusto nyang marami syang matapos sa opisina. Baka sakali sa pagligo nya, sumama sa tubig yung masamang hangin na kumapit sa katawan nya. Ang kaso mo, lalo yatang lumala. Pagkatapos nyang maligo, naupo sya sa gilid ng kama. Tahimik na nag iisip. Basa pa ang buhok na may maliliit na patak na tumutulo sa kanyang mukha at leeg. Di nya namalayan, luha na pala yung mainit na tubig na gumuguhit sa kanyang pisngi. Kasabay ng pagdaloy ng luha nya, naramdaman nya ang matinding pagod. Pagod ng katawan, ng isip at ng puso.

Pagod ng katawan. Masyadong madaming trabaho ngayon sa opisina. Pati ang resistensya ng katawan nya ay indi na makaya, indi kagaya dati. Pagod ng isip at puso. Pilit nyang tinatago ang kahinaan at kalungkutan. Sa pagtatago na iyon akala nya mas madaling mawawala ang sakit ng damdamin. Akala nya mas madaling maghihilom ang sugat. Hindi pala. Mali sya. Sa pagpilit nyang maging matatag, nakakapagod pala. Pakiramdam nyang malapit na syang sumuko. Pansamantala, tinanggal nya ang nakangiting maskara, hinubad ang kalasag at inilabas ang matinding emosyon na matagal na din nyang kinubli. Sa bawat patak ng luha nya, kalakip ang panalangin. Ilang sandali pa, unti-unti, bumabalik na ang sigla. Kailangan na nyang isuot muli ang maskara at kalasag. Kailangan na nya ulit harapin ang giyera ng kanyang buhay.

Sweldo Na!

Swelduhan na naman. Excited na malungkot ako. Excited kasi may sweldo na, malungkot kasi dadaan lang sa palad ko ang sweldo ko, hayz.. Pag minsan nagtatagal naman sya sa wallet ko ng isang magdamag; or pag halimbawa umaga pa lang ay nakawithdraw na ako, syempre maghapon at magdamag syang nakituloy sa wallet ko. Ngayon, pag halimbawang sa gabi na pag uwi ko gising pa nanay ko, malamang indi na sya aabutin ng umaga sa wallet ko - so one day lang syang nanuluyan dun, hehehe... Minsan naman nagtatagal din naman sya ng more than a day; pero mas madalas na ganyan ang drama ng sweldo ko at wallet ko. Opps, weyt a minute kapeng mainit, di ako nagrereklamo ha. Kahit panu naman tanggap ko nang ganun ang drama ng buhay ko. Siguro pag nanalo ako sa lotto saka lang sya maiiba, kaso ang problema di ako nataya ng lotto. Naishe-share ko lang naman sa inyo (at sa tingin ko, indi lang ako nag iisang ganito sa mundong ibabaw).

Kagaya ngayong gabi. Nagsweldo na kami. Masaya ako kasi yung ibang opis meyt ko wala pa hehehe... ako meron na. Nabibilang ako sa mga favorite child hehehe... chika lang. Mangyari kasi nalipat nga ako sa opis namin sa QC, eh iba ang proseso ng payroll dun, kaya kami nauuna. Anyway, syempre kunwari excited ako sa pagcheck sa ATM, kahit pa nga alam ko na kung magkano ang laman ng ATM ko. Nagulat pa daw ako kunwari - "uy, may sweldo na!". Isip ako kung magkano kukunin ko muna, ayaw ko kung lahat, baka sakali mangitlog yung perang ititira ko sa ATM ko. Pagka kuha ko ng pera, pakiramdam ko isa akong magandang bulaklak na pinagkakaguluhan ng bubuyog. YUng bubuyog eh yung mga bayarin ko; na imagine kong lumilipad lipad sila sa paligid ko. Hanggang sa unti-unti akong nawawalan ng bango, kasi nasighot na lahat ng bubuyog. Pinipilit kong wag muna sila isipin (ang mga bayarin); kaso mo di pwede deadmahin.

Pagdating sa bahay, di ko napigilan sarili ko. Syempre nag emote ako sa nanay ko. Wala lang feel ko lang mag emote sa kanya na indi mag sound like nagrereklamo ako. Parang warning lang na ako ay hikahos at mejo dama ko sya ngayon, feel na feel ko. Panu naman nagkasabay sabay ang gastos ko at bayarin. Nagpagamot pa ako. Ang mahal ng gamot, huhuhu... pag naaalala ko lalong sumasakit ang tyan ko. Mukha namang naintindihan ni Mama, kasi di sya nag cry (ma-drama kasi nanay ko eh, parang ako, hehehe...) at infairness, di siya nagalit. Nakaraos ako ng emote pero naubos pa din pera ko, hahaha... pero oks lang. Yun naman ang purpose ng pera. Kanina lang talagang "it really got into me". Siguro kasi nakadagdag yung panibagong gagawing gastos bukas - mamimili na ng school supplies.

Mabuti na lang din kahit panu may iba pa akong pinagkakakitaan - etong mga blogs ko, saka yung sideline kong Natasha, Avon at Milk & Co. Hehehe.. i-advertise daw ba :-) Meron din akong celphone loads. Hehehe... Mahirap talaga ang buhay ngayon. Lalo na siguro sa mga mag asawa na nagsisimula pa lang. Minsan tuloy naisip ko, baka kaya di pa ako makapag asawa kasi kailangan pa ako ng pamilya ko. Mahirap na syempre kung married na ako. Hayz... kUng anuman plano ni Lord.. accept ko lang :-)

-Unang Naki-Emote-

Anak Ni Kulapo

Busyhan Daw Si Reyapot

Hayz.. kapagod the day that was. Indi lang physically ha, pati mentally at emotionally na din nung later part of the day. Umaga pa lang mejo antuk pa din ako, masakit pa mata ko. Di ko maintindihan kung baket. Di naman ako umiyak the night before, hehehe... kasi I was too tired para mag emote pa. Actually, parang last week pa ako tired. Mejo kapagod nga ang byahe sa bagong opis namin sa QC. Kaya nakakamiss din ang mag report sa Makati. Ang daming nangyayari ngayon sa opis. Hmmm.. kung sabagay madami naman talagang nangyayari sa opis simula pa, siguro ngayon kaya parang "feel" ko ang kaguluhan kasi nga galing ako sa bakasyon. Bumabalik na ako sa realidad...unti-unti. At tinatalaban na ako ng pagod.

Sa maghapon, kung ikukumpara ko sa handaan, napakadaming putahe kong tinikman. Mula sa simpleng pagbabasa ng emails, hanggang sa pakikipag usap sa isang opismeyt ko na talaga namang pinadudugo ang utak ko sa pag analyze ng proseso...hayz to the max. Halos sabunutan ko na yung ulo ko (kung katabi ko nga lang yung ka-miting ko eh baka pati sya nakalkal ko na din ang buhok) para lang maintindihan at makapag isip pa ng iba't ibang scenarios. Nakakahiya naman syempre sa opismeyt ko kung indi ko ayusin ang pag iisip ko at kung dadaanin ko lang sa pagpapacute. Kasi naman sya ang mananagot din sa kinauukulan pag mali ang kinalabasan ng ginagawa nya dahil sa maling input ko, whehehe....

Tapos may training pa kaninang umaga... na akala ko tapos na. Pag dating ng hapon, nakita ko yung trainor, syempre naalala ko yung tanung ko... kaya ayun, may extension. Nung bandang hapon naman, eh may mga rush na requests sa opis, buti na lang may kasama akong mawindang nung mga sandaling iyon. Kahit panu, nadadaan sa biruan ang pagod (at inis, dahil sa indi mo maintindihan kung anu ang uunahin mo - ang rush ba or ang urgent or ang now na! hehehe...), nakaraos naman kami.

Kaso, eto ang bawe, "tara kain tayo mc do!"... patay ang diet... pati ang budget whehehe... Sa McDo, usapang emosyonal naman ang drama namin ng opismeyt ko. May "sharing" kami, hehehe... Nung una, sya ang nagshare. Usapang puso. Nung nagtagal. Wala na kami mapag usapan, kaya naisip ko i-share sa kanya yung akin. Ayaw ko nga sana, kasi naisip ko habang pinag uusapan, lalong di mo maialis sa isip mo eh. At saka pakiramdam ko malulungkot na naman ako pag ikwento ko pa ulit. Parang mas mabuting ako na lang ang nakakaalam. Kaso, katulad ng opismeyt ko, di ko natiis. Di ko kayang sarilinin lang. So..kwento ang lola mo. Ayun, awa ng Diyos di naman ako naiyak..at in fairness, di na ako masyadong malungkot habang kinukwento ko sa kanya.

At ang ending nga ng araw na ito eh yung nakapagpapadugo ng utak na session ko sa opismeyt kong may inaayos na sistema para sa aming groups. Buti na lang matiyaga din syang nagpapaliwanag.. hehehe..

Anu naman kaya ang mangyayari bukas? Ay isa pa palang kaguluhan kanina, di ko maintindihan kung saan na ako magrereport bukas - Makati or QC? May meeting dito..may bisita dun... saan po ba ako ate? hehehe... Nitong nakakaraang araw, kasama pa ito sa kaguluhan ng buhay ko, hehehe... sa umaga kailangan ko pang i-remind ang sarili ko kung anung jip ang sasakyan ko kasi baka mapunta ako sa ibang opis! Hehehe... kaaliw di ba :-)

Idol Ko Si Buraot

Kakabasa ko lang ng isang post ni Buraot. As usual, naka-relate na naman ako. Si Buraot nga pala ay isang fren ko sa blogsphere.. kuya kung ituring ko sya. Fan na fan ako ng blog nyang I am Buraot. Mangyari kasi sobrang nakakarelate ako sa mga posts nya. At napakagaling nya sumulat ng ingles, grabe... pati tagalog din, kasi my mga blogs din syang tagalog. Anywei, natuwa lang din ako sa nabasa ko. Actually, kapag nagbabasa ako ng mga posts nya eh kakaiba ang pakiramdam. Natutuwa ako, kasi nakakarelate ako sa mga posts nya. Naisip ko, indi pala ako nag iisang emotera... hehehe... Si kuya emotera din, pero dahil magaling nga syang magsulat, sossy na emotera sya.. este emotero pala... kasi kuya sya eh :-)

Nakikita ko at nararamdaman ko sa mga posts nya, na siya din ay in search for answers. Pero di lang sya nagpapahalata, hehehe.. parang ako.. Pero minsan, obvious ata ako na walang kamalay-malay sa mga pinaggagagawa ko sa buhay ko. Si Kuya magaling talaga syang magsulat. Naeexpress nya ng todo ang nasa isip at kalooban nya in a very good and creative way. Indi ka lang mabibighani sa lalim ng pinang gagalingan nya... e-elib ka pa sa vocabulary nya at sa pamamaraan nya ng pag sulat. Gusto ko sana ganun ako. Pero simula't sapul, di ko magawa yun. Dagdagan pa ng kawalan ko ng tiwala sa sarili ko. Maniwala man kayu or indi.. nung college ako, nuknukan ako ng mahiyain at sobrang ober na wala akong tiwala sa sarili kong kakayahan. Na-culture shock ako nung pumasok ako sa uste nun. Para ba akong promdi na sinabak sa citi. Ngayong nagwork na lang ako, saka ako mejo nagkaroon ng kumpyansa sa sarili ko. Pero sabi pa din nung isang matalik kong kaibigan na opismeyt ko ngayon, minsan daw para akong tanga. Kasi di ko daw na-re-realize ang mga accomplishments ko.. ha? anu daw? meron daw ako nun...at madami "DAW". Indi po ako nagpapaka humble ha.. kasi sa tunay lng, ang sinasabi nyang accomplishments ko eh di ko ma-consider na ganun... kasi trabaho ko yun eh... expected sa akin na gawin ko yun... di ba? Eh basta..

Mabalik tyu kay Buraot. YUn nga... hapi ako kasi meron pang iba out there na may sentimental side pa at di sila nahihiyang i-share yun... di nga lng sentimyento eh, pati yung malawak nyang pag iisip at pang unawa :-)

Sana ako din, magkaroon ng kakayahan na mai-express yung sentimyento ko at pag iisip sa creative at magandang paraan...

Kuya, sulat ka pa ng madami ha :-)