Inaamin ko, napabayaan ko na ang blog na ito. Guilty ako sa kaugalian ng Pinoy na hanggang simula lang. Eh kasi naman, mahirap yung araw-araw nag eemote ako! Kahit pa nga, araw-araw at gabi-gabi kong ginagawa ang pag eemote, di pa rin ako sanay hehehe... Ang ibig kong sabihin eh, mahirap isiwalat sa lahat ng pagkakataon ang nararamdaman mo, lalo pa nga at maselan na bagay or emosyon yun. And minsan, kailangan mo munang sarilinin, bago ka magkaroon ng lakas para i-share sa iba. Minsan pa nga, namimili ka din ng pagsheshare-ran. Kaya naman naisip ko, kahit indi pag eemote i-popost ko dito. Yung mga daily adventures ko sa buhay - in tagalog version nga lang. Mga adventures ko na sana, kapulutan ng aral or ng mabuting bagay, sa kabila ng mga emosyong siksik at liglig. Ganun po talaga ako - emosyonal na tao. At luka-luka pag minsan, ok! fine! parati na kung parati. Kagaya ngayon, nananahimik ang BFF ko, inaaatat ko ng pagiging emosyonal ko. Hayz... sana di sya naasar. Ibang kwento na yun. Saka na lang, antabayanan nyo na lng po hehehe (suspense.. para bumalik kayu ulit).
Anyway, abangan nyo na lang ang mga i-she-share kong experiences dito. Sana kahit panu, makatulong sa pagkatao nyo (wink, wink)
No comments:
Post a Comment