atake

pambihira. inaatake na naman ako. madami akong tanung syo. kaso di ko naman maitanung; bakit ko pa itatanong? wala naman na akong magagawa tungkol dun; indi ko na din naman mababago. at ayaw ko din namang baguhin ng ako lang; gusto ikaw din; kusa mo; di pilit; galing sa puso.

masaya ako kasi nakaalala ka. at may bonus pa! pero, nung nanuot na sa akin yung mga sinabi mo, bigla akong nabalisa. eto na. sabi ko na nga ba. pambihira talaga. inaatake na naman ako. naisip ko tuloy, baka mas nakabuti pa, na indi ka nakaalala. baka mas mabuti pa na indi ko alam. sabi nga nila, pag indi mo alam, di ka masasaktan. natatakot ako. panu kung mangyari ulit yung dati? di ko na ata kakayanin ulit yun. baka ika-wala ko na.

inaatake na naman ako. anu bang dahilan mo? bakit mo ginagawa ito? ngayon ko naiisip, at kahit panu eh eto na ata ang patunay na madamot ka nga pala talaga. kadamutan na pwedeng ang dahilan ay sobrang pagmamahal o di kaya naman eh sadyang madamot ka lang at sarili mo lang ang iniisip mo. yung ang isang bagay pa na kailangan kong alamin. at tiyak ko, matatagalan bago ko makuha ang tunay na kasagutan.

hay... anu ba talaga? pilitin ko mang ituring na simpleng bagay lang ang lahat, indi ko magawa. Nahihirapan ako. Pakiramdam ko, nawawala ang pagkatao ko kapag ituturing kong simple lang ang bagay na iniisip ko. Indi ako AKO. Eh gusto ko pa naman yung AKO...

o eh di paano? ganun na lang? dito na lang muna. sa ngayon, gusto kong matulog ng mahaba.. pag gising ko, sana, matapang na ako... at kaya ko na harapin lahat.. kahit na anung atake pa sapitin ko.