Duwag pala ako. Yun ang naiisip ko ngayon. Nalilito ako. Eto yung matagal ko ng dasal. Indi man eksaktong eksakto, pero kahit paano eh sapul. Noong una excited ako. Totoo ba ito? Maka ilang ulit akong nag tanung. At iisa ang sagot - Oo.
Dalawa ang nasagot ng tugon na natanggap ko. Sino ba naman ang di matutuwa dun? Kaya lang. Nung nagtagal, habang unti-unting nanunuot sa laman at buto ko yung mga tugon na yun, meron akong naisip na indi man lang sumagi sa unang pagkakataon pa lang. Marahil nabulag ako ng kasiyahan. May kapalit pala ang mga tugon na yun. At indi madaling ibigay ang mga kapalit. Akala ko lang madali lang, yun pala mali ako. At ngayon nga, naduduwag ako.
Kung susuriin kong mabuti. Indi naman sa kapalit ako naduduwag. Ang dahilan kung bakit ako naduduwag ay... dahil alam kong mahina ako. Na sa pag tanggap ko ng tugon na yun, alam kong inilalantad ko na naman ang sarili ko sa giyera. Para akong sundalo na sumugod sa giyera na alam kong 50/50 ang chance kong manalo. Para akong sundalo na sumugod na may dalang baril pero walang sapat na bala para lumaban ng matagalan. Na alam kong darating ang pagkakataong mauubos ang bala ko at susuko din ako. Yun ang kinakatakot ko, ang sumuko. Hayzz.. bakit ba napaka hirap ng buhay. Napaka hirap mabuhay. Buti pa minsan ang mga bata. Minsan gusto kong ibalik yung ka-inosentehan ko.
Sa ngayon, malilito ang isip ko. May tinig na nagsasabi na ituloy ko, at wag alisin sa isip na ang pagsugod ko sa giyera eh ginagawa ko para sa sarili ko at indi para kanino pa man. May tinig din namang nagsasabi na, eto na ang pagkakataon ko para matakasan ang giyerang matagal ko ng pinagsasalihan. Na ito na din ang mag puputol ng kung anumang takot na nararamdaman ko.
Ayan, ngayon ngayon lang... may isang epal na boses na naman ang nagsalita. Bakit ko daw hahayaan na lang? Gusto ko ba daw na parati kong maisip ang mga possibleng mangyari or nangyari kung indi ako naduwag?
Oh syet! Pambihira!
Dalawa ang nasagot ng tugon na natanggap ko. Sino ba naman ang di matutuwa dun? Kaya lang. Nung nagtagal, habang unti-unting nanunuot sa laman at buto ko yung mga tugon na yun, meron akong naisip na indi man lang sumagi sa unang pagkakataon pa lang. Marahil nabulag ako ng kasiyahan. May kapalit pala ang mga tugon na yun. At indi madaling ibigay ang mga kapalit. Akala ko lang madali lang, yun pala mali ako. At ngayon nga, naduduwag ako.
Kung susuriin kong mabuti. Indi naman sa kapalit ako naduduwag. Ang dahilan kung bakit ako naduduwag ay... dahil alam kong mahina ako. Na sa pag tanggap ko ng tugon na yun, alam kong inilalantad ko na naman ang sarili ko sa giyera. Para akong sundalo na sumugod sa giyera na alam kong 50/50 ang chance kong manalo. Para akong sundalo na sumugod na may dalang baril pero walang sapat na bala para lumaban ng matagalan. Na alam kong darating ang pagkakataong mauubos ang bala ko at susuko din ako. Yun ang kinakatakot ko, ang sumuko. Hayzz.. bakit ba napaka hirap ng buhay. Napaka hirap mabuhay. Buti pa minsan ang mga bata. Minsan gusto kong ibalik yung ka-inosentehan ko.
Sa ngayon, malilito ang isip ko. May tinig na nagsasabi na ituloy ko, at wag alisin sa isip na ang pagsugod ko sa giyera eh ginagawa ko para sa sarili ko at indi para kanino pa man. May tinig din namang nagsasabi na, eto na ang pagkakataon ko para matakasan ang giyerang matagal ko ng pinagsasalihan. Na ito na din ang mag puputol ng kung anumang takot na nararamdaman ko.
Ayan, ngayon ngayon lang... may isang epal na boses na naman ang nagsalita. Bakit ko daw hahayaan na lang? Gusto ko ba daw na parati kong maisip ang mga possibleng mangyari or nangyari kung indi ako naduwag?
Oh syet! Pambihira!
No comments:
Post a Comment